Tamazight
Vous souhaitez réagir à ce message ? Créez un compte en quelques clics ou connectez-vous pour continuer.
Tamazight

Portail sur Tamazight
 
AccueilAccueil  PortailPortail  Dernières imagesDernières images  RechercherRechercher  S'enregistrerS'enregistrer  Connexion  
-29%
Le deal à ne pas rater :
PC portable – MEDION 15,6″ FHD Intel i7 – 16 Go / 512Go (CDAV : ...
499.99 € 699.99 €
Voir le deal

 

 Livre : tasrit n wezru / la mariée du rocher

Aller en bas 
AuteurMessage
Admin
Admin
Admin


Messages : 1406
Date d'inscription : 04/09/2009
Age : 41

Livre : tasrit n wezru / la mariée du rocher Empty
MessageSujet: Livre : tasrit n wezru / la mariée du rocher   Livre : tasrit n wezru / la mariée du rocher EmptyDim 27 Sep - 4:52

L’écriture et le défi dans le roman «Tasrit N weẓru»

I marra timyura d imyura s Tmazight

« Ari a yedji. Ejj amaru-nnem ad yiri d anẓar i γa d-isxesyen anebdu enni yarγin deg wurawen n yiwdan. Ari s umeṭṭa niγ ari s waman n wenẓar. Ari x iḍennaḍ niγ ari x tiwecca. Ari, a yedji, di radjaγ n mkur ij n zzay-neγ tanfust tennuffar, tarezu ad teduqez d iraγan. Maca, icarf-itt wesqar »

Samira yedjid n Idura n Arrif, Tasrit n weẓru.
Ed Anakhla, Oujda 2001,p. 10.

Livre : tasrit n wezru / la mariée du rocher Alou

Introduction :

Tasrit n weẓru (la mariée du rocher), est le titre du roman de Samira Yedjis n Idurar n Arrif. Edition Anakhla, Oujda 2001.
Ce qui est remarquable dans ce roman, ce n’est pas parce qu’il est le premier écrit, et publier par une femme Rifaine, mais en plus c’est le plus volumineux, il contient 203 pages. Au contraire des trois autres romans :

* Mohammed Chacha, Rezṭṭabu ad teffegh tfuct. Ed Izouran, Amesterdam 1997, 177p.
[Quelque extrait du second livre de Mohammed Chacha, Cway zi tibbuhelya 3ad ur tiwid ]
* Mohammed BOUZEGGOU, Ticri x tama n tasarrawt. Ed Trifagraph, Berkane 2001. 132p
* Mohammed BOUZEGGOU, Jar u jar. Ed Trifagraph, Berkane 2004. 80p.

Cet oeuvre est préfacé par le professeur Hassan BENHAKEIA, et cet œuvre se compose de trois parties :

* Csi-yayi d axerxar di tecεeft n uḍar-nnem (prend moi un khelkhal dans la cheville de ton pied)
* Asḥinḥen n imenγan (le hennissement des batailles)
* Tγuyyit n raẓ (la crie de la famine)

Dans cet article, je vais essayer de partager avec les lecteurs le plaisir de découvrir ce beau roman.

* Csi-yayi d axerxar di tecεeft n uḍar-nnem

Le livre de Samira porte l’appel du village, un village comme le mien, le votre, le notre. A travers les événements de ce roman qui se déroulent dans un village, on découvre une belle histoire qui s’articule autour de Hniyya : la personnage qui vivait toujours dans la mémoire des villageois, et l’histoire de cette femme est devenu un appel de l’écho qui se déplace dans le village : « Tedwer tudart n Hniyya d tanfust n tigwdi, tεawad-itt s tmeddit twesart iwayyawen tesrkukkuḍ-asen-d ameṭṭa. Tedwer d taqessist n uzitcez yisrawen x wudem n tenda, nufesren izran-nnes. War tufi amecsa ura d acannay att-iγennej. Tedwer d araγi n meγridu itmuttuyen d aεarbub di dcar. Aεerbub n γezzu id yefruryen zeg imeṭṭawen. » (p. 16).

Hniyya avait deus sœurs : Trayetmas et Mimunt, et un seul frère : Mezyan. Ses parents sont : Mennana n Udarqawi et Muḥend n Mimun. Cette fille et de petite taille, et ses yeux représentent la moitié de sa beauté : « Hniyya tuγa-tt taquḍat n tiddi, d tmudrust n yexsan, arramet-nnes d tazdat axmi tt-yecca raṭṭan, acewwaf d abarcan temud-it d asγun x weεrur ad tini-d itawi zzay-s rmir, aγembub d ameẓyan d azdad, tiṭṭawin d tibarcanin iriwent ; acnaw ayrar i di zekwan nebra yadwar, abriwen qewsen acnaw imeyran, ammiwen d izdaden, tinzarin d tfirut, aqemmum d ameẓyan, tirmect-nnes d tacemratc acnaw adfer. Axmi εemmarṣ war teymi jar tfuyin. Igemmiẓen d izegwaγen iceḥḥeḍ zzay-sen waẓri-nes imun di tiṭṭawin-nnes yiriwen i di yefsus warmac. Rxezrat-nnes yarsin d ayrar yiriwen, itweddar day-s utarras.»(p. 22).

Tasrit n weẓru (la marieé du rocher), c’est le nom d’une grotte : Ifri n tasrit n weẓru. Mais d’où vient ce nom ?. La réponse on la trouve sur les lèvres des habitants du village qui raconte : un jour une mariée a été kidnappée lors du cérémonie de son mariage, par les hommes d’au-delà (rayaḥ) , et ils l’ont emmené à leur grotte. Après quelques jours, Le mari est revenu la chercher; à sa grande surprise, il la trouva transformée en rocher ».

Dans ce lieu là (Ifri n tasrit n weẓru), Hniyya jouait avec les fils du village : Rmextar, Sellam et εmaruc. Ils ont passé ensemble des belles moments, mais ce bonheur ne va pas durer longtemps, car Rmextar va immigrer vers l’Algérie, Sellam quittait le village avec son père, quant à εmaruc, son père (ḥemmadi n ZZubeε ) lui interdit de jouer, et le tabassait pour cette raison. Suite à cela, Hniyya a resté seule, et elle était triste : « Tarxu Hniyya i wudji-nnes, uca tuyur ad trah ad tarwes. War tbedd ar ami txecc γar yefri. Maca, deg wass enni tuγa yefri yemsebḍa di rxezrat n Hniyya x mammec i tuγa tzar rebda. War dini tufi Hniyya mγar asqar isagwad itmarmad ridaret yecnan n idennad; ridaret enni I zi tuγa fayen iγuyyan n iḥenjaren imezyanen, idewren ruxa d turja; maγar iḍennaḍ enni yecnan εemmarṣad yedwer. Yuyur yecsi akid-s tumart, yecsi akid-s tazyudi yejja tarzugi ad tezdeγdeg wur n Hniyya I di tareẓ tumart. » (p. 25).

Par ailleurs, on voit que l’auteur a bien décrit les traits du village, et parmi ces traits : la source des larmes (Tanda Imeṭṭaw), ces larmes appartiennent au mariée kidnappée ; elle a tant pleuré que de ses larmes a jaillit une source d'eau.

Tout au long de « Tasrit n Weẓru », on trouve d’autres personnages, comme Yamna la sœur de Rmextar, et Mennuc n εri, sa cousine qui est contrairement de Hniyya ; elle est sévère, et elle avait les traits des garçons : «Mennuc tuγa-tt d tazirart n tiddi, texnes zi tγarḍin. Aγembub d azirar, tiγmas msarbunt, anzaren qewsen, tiṭṭawin tiwarγiyyin uyrent, acewwaf d ireẓεar d aknannaḍ, Mennuc tuγa-tt d tanefnaft; tarra awar γar wanzaren, tuγa-tt teqseḥ marra tarwa n dcar tagwden zzay-s. Tuγa γar-s tifras n uḥudri; war tigwed war truεun. Tegg marra min texs war yedji wi d-as γa d-ybedden deg wudem. Mennuc tuγa γar-s sin n wudmawen, γar tenda tiri ak inuyam acnaw tamẓa. Maca axmi tragwaḥγar taddart-nsent, mucc itizwar-as s rḥes.»(p.36).

Mennuc aimait Rmextar, mais le coeur de ce dernier ne battait que pour Hniyya, qui était l’une des plus belle fille du village, et qui a été aimée aussi par Sellam et εmaruc, alors que Hniyya n’aimait que Rmextar, qui est revenu au village après une très longue absente : « Tarjij Hniyya, rami tesra i wsemqar n Rmextar. Iγir-as turja; amen εad tfuct deg wezyen n ujenna. Tecsi-d Hniyya tiṭṭawin-nnes zi tmmurt, mṣagarent rxezrat-nnes ak rxezrat n Rmextar. Yeduqeẓ wassam jar-asen, yareddej marra issegwussa enni ituγa ten-ysenεarqen x wayawya. Yucem-d ridaret n temẓi, ituγa yrebten deg wurawen. Tentar-ed tayri enni, ituγa yisrawen. Asqar yedwer d tizmin, war d-as-tesrin mγar nitni. Aqriqent tiṭṭawin, nnant aṭṭaṣ n wawaren . Siwrent deg wesqar x temẓi enni ituγa-ten iyarwen, x wussan enni yiẓiḍen yeγzan di rxezrat-nsen, x tayri enni tazedgant id iruren jar-asen, zzat ma ad remden awar zi xaf-s γa d-msawaren. Ruxa rami mγaren, arzun x wayawya deg wudem n tfuct. Tfuct enni id yenqaren d araγi, tsemṣagar urawen.nsen yeffuden. Marra awaren a twannan s rxezrat, tesran-asen wurawen.» (pp. 43-44).

A travers ce roman, l’auteur va nous inviter à voyager dans ce village Rifain, découvrir quelques coutumes comme la fête de tεarqibect( )de Yamna, qui a invité sa meilleure amie (Hniyya) malgré les malentendus qui avait entre leur deux familles. On voit la minutieuse description des habits de Hniyya :« …tekkar Hniyya tsala marra min tuγa γar-s d awawri, uca tedwer γar wexxam-nnes ḥuma ad tqeyyem. Tyareḍ taqendurt n Rgida d riyzar n bu εam, tebyes aḥezzam n rmejdur, tegga tacarbect tesyir γar-s firu n redwar, tidri tqaren-itt x tenyart.» (p. 63).
Rmextar aimait tant Hniyya, après un long combat avec ses parent qui refusait qu’il y épousé, Rmextar ne se soumit jamais, car il ne peut pas vivre sans sa belle aimée. Alors le destin a rassemblé entre eux, et ils vont être marier, après un amour qui est enraciné dans les deux cœurs : «Sentant tmeγriwin di dcar n Yefri. Iwdan marra swizzan di tumart enni yecuren urawen-nsen, ituγa yefuden γar uyur a. X texfifin n izidanen itaredajen asqar n ujenna, x triwriwin yareyyec waḍu senjj i redcur, x wesḥinḥen n yecsan id itnufsuren d lγa. Tenya terit di rqamus, tuyur deg uheymur γar taddart n yesri; wenni umi twarda tiwecca-nnes, tixḍar-it jar marra tarwa n dcar.»(p.68)

* Asḥinḥen n imeγnan

La romancière nous ramène dans cette partie à vivre la période de la résistance Rifaine à l’occupation Espagnole. Elle nous décrit l’état du résistant, et de sa famille qu’il quitte vers les champs de bataille, cherchant la liberté : « Yefeγ-d emmis n tmmurt, rami ytesra iwraγi. Yucar-ed tudart-nnes jar iγadjen n rwacun-nnes; ituγa t-yedrin s tayri. Yarbu mawsa x Weεrur, yenya x trict n uyiss.nnes uca yuyur yeggur ibezzar deg εerbab n tadjest id itmendaren zzat-s d icemsan n tigwdi. Ṭweṭṭan-d xaf-s acnaw iseynuten ibarcanen. Gguren akid-s d imesraq x tmewwa n yebriden. Tmuγzuren, tiraren tamezgunt n γezzu zzat i rxezrat-nnes, ḥuma ad as-d sxarṣen enni i zi yemṣebḍa ak rwacun-nnes, ḥuma ad ṣerkukḍen tayarzawt di radjaγ-nnes, ḥuma ad yedwer ad yarekweḥ, ad yejj amẓiwen nehccen di arramet n yemma-s, ad yettu marra iraγan-nnes. Yucem yiss-nes s inirzawen, yemḥizwar ak tḥaryat enni yesγuyen di tmeddit enni yethewren, iharweḍ marra icemusen enni n tadjest ituγa t-esneεtaren, yejja awarn-as rxezrat n temγart-nnes it-itwadaεen deg wesqar, ḥuma ad akid-s yeqim war yeggur. ḥuma war yedikwir rεiz-nsen d ayraren n imeṭṭawen. Yejja iraγan n emmi-s εad itareddaj-iten uweddar. εad itbarkikiḍ di tmmurt, itraja γar ifassen n baba-s ad dewren ad as-sqicmen. Yejja asγad n yemma-s, εad itifrar-as x wudem. Nettat umi yetγir ad tizwar i emmi-s γar wender. War tezri ira d emmi-s id-as γa d-yemten jar iγadjen. Marra manaya icuq-ed d taseynut n unebdu deg ixarriṣen n emmi-s n tmmurt, rami tet-tuγa ytemcumbuḍ ak idurar; yarezzu di tfawt n yetran x webrid enni iṣakwaḍen γar raxart, γar tudart n trugza iγemyen deg wender.»
(p. 83).

Ce qui est le plus remarquable, et le plus touchant dans cet œuvre, c’est le style poétique de Samira. On sent que nous sommes en face d’un long poème écrit en prose : Par exemple: « Tnfust a yedji d tazirart, tura x tefras n unebdu yefuden, tura x tefray umawan yuzγen, tura s tnedwin n imeṭṭawen d iγezran Nn idammen. Tanfust a yedji, d ayezum yeγban deg urawen, d araγi n mezri enni εad war yewiḍen, d lγa n taqessist ixeyqen itwaγenjen s reḥriq di tmeγra n imeṭṭawen.» (p. 103).

« Awar ineεtar deg iyran n uxeyyeq yefuden, war yeqim di tudart iγezran n imeṭṭawen iten γa d-iseswen. War yeqim deg durar aẓiḍer i zi γa d-eqden tiṭṭ n uyujir inuryen. War yeqim di tmuγri yesrawen, mγar asqar ithewren.» (p. 114).

Après les confrontations sanglantes des Rifains face aux Espagnols dans la bataille du mont Abarran, où y été enterré vivant dans une grotte, le père et le frère de Hniyya, à cause du bombardement massif des canons de l’ennemi. Or, Hniyya ne resta pas les mains croisés, au contraire, elle va défendre sa terre, sa patrie. Tout la peur et l’angoisse de cette femme sont devenu une bravoure infinie : « ... Aεerbub enni tuγa-t d aεerbub n Hniyya. Hniyya eni id yesduqzen taryast-nnes, zeg γezran n tigwdi. Tejja tarwa-nnes, teffeγ maḥend ad etseγ s buḥber-nnes tudart day-s Tirelli; maḥend taγ tasγart i rwacun-nnes id as-yenγa urumi. Hniyya tedwer d tγuyyit n texfift, imejaren iṣuraf n uḥewwas zi tmmurt-nnes. D aεerbub n tḥaryat, itiẓẓifen mkur ass deg wudem n imenγan. Tmutuy jar yemjahden d aεerbub n utarras, ura d ij n war yessin min teεna. Taffarit-nnes tenti jar weḥsin n Feṭṭuc d weḥsin-nnes. Tenna-s Hniyya i Feṭṭuc; amen teffar udem-nnes di arezzet: “Mara war nesγi s buḥber-nneγ car n tmmurt-nneγ, ini-ayi wi d-aneγ γa d-isnejmen zeg fassen n Useppanyu. War xaf-i tagwed a yemma Feṭṭuc, tesn-ed ira ḥemmu war day-i yewci mawsa n baba-s, ar ami day-i yezzu marra min d-yermed zeg yemjahden” ».
(pp. 118-119).

Ensuite l’auteur va nous décrire l’une des batailles où Hniyya a participé et blessé par une balle : « Ajemmaḍin; γar yeγzar. Dini di Tenda n imeṭṭawen ; mani tarγa tmessi n umenγi jar imezdaγ n redcur d rεeskar n Useppanyu. Zher n texfifin yefuden, izekwa d tγuyyit n tigwdi senjj i tefras n tenda. Iεerbab n yewdan tmutuyen zeg weṣḍar γar weṣḍar, tweddaren jar iεerbab n tseklutin enudmen x ibuda n yeγzar. Imettan mḍaryacen da d diha ; idammen n iyezzumen-nsen yeγban tneyramen deg ḥubaḍ n tarya d iyermamen. Refwaḥ n raxart; yeṣmurḍuṣ rxezrat n tudart itneεtaren jar iṣuḍar; isneεtar iṣuraf n Uḥewwas ineqqen s γezzu radj n tmmurt jar iγadjen n tmmurt-nsen.» (pp. 120-121).

Hniyya a vécu des moments difficiles ; elle a perdu sont fils Muḥquand elle a quitté son village vers l’inconnue : « Tuγa-tt d netta-t id edewren, awarni waṭṭaṣ n issegwussa n uweddar. Tedwer-d s waṣḍawen-nnes idewren d yijḍaḍ, tssermad-asen ṭṭawa. Tedwer-d s marra tarwa-nnes, war tweddar deg wenεaq-nnes ura d ij n neḍnni. Maca, tweddar dini temẓi-nnes teyru-d senni tewsar. Tweddar dini tizemmar-nnes tucar-as-tent tamara. Tweddar dini aẓri n tefras-nnes, deg waqriq n rxezrat-nnes yiriwen yezdeγ wesqar; zedγen aṭṭaṣ n wawaren. Maca, d awaren nebra zher. Awaren war d asen-etesri mγar wur-nnes. Ur enni n tyemmat iweddaren ij n zi tarwa-nnes. Tweddar-it. Maca, εad traja akid-s dini temṣagar. εad traja atenti fad n wesqar-nnes, jar eγadjen n emmi-s; amen enetti yeγzar aqriq n waman-nnes, jar iγadjen n iṣuḍar.» (p. 79).

En revanche, Muḥemmadi va revenir vers sa demeure, il se met entre les bras de sa mère qui l’attendait tellement, et qui croyait que son fils est toujours en vie. Dans le passage suivant on voit la chaleureuse rencontre entre Hniyya et Muḥemmad: « Tcarreg Hniyya afray n imeḍran enni. S zher n iṣuraf-nnes itarjijin. Tbed jar imeḍran. Tareyyec rxezrat-nnes yeffuden, senjj eεerbab n raxart d iγubar n wesqar, twara aεerbub enni n uḥudri, ixaf tarezzu ibedd jar imeḍran yetru. Zher n imeṭṭawen-nnes iyezmen, tuγa isekkar-ed marra eεerbab enni n reḥriq, i tuγa dini netyen issegwussa. Tudes γar-s Hniyya s iṣuraf izdeγ-iten wesqar. Tenna-s amen tarezzu di tefras-nnes ixeyqen x tefras n useymi enni, i tweddar aṭṭaṣ n issegwussa zeg wami: “Ejj-ayi ad ẓareγ udem-nnec a emmi. Rxezrat-inu yesfad mezri, qqarent-ayi ira d eccek d emmi enni Muḥemmadi. Maca, r-inu yesbuqa-yayi, yeqqar-ayi: ira emmi eni iweddaren εad aqa-t iweddar”.

Yecsi-d uḥudri enni udem-nnes i zi iraren issegwussa, di rxezrat n Hniyya yezref mezri. Tifras-nnes ixeyqen, yeγza day-sent reḥriq aṭṭaṣ n iyezzumen. Eyezzumen γban ura d ij n war ezemmar ad asen yegg asafar. Ura d issegwussa enni yeqqimen war zemmaren ad ten-armen. Tru Hniyya; amen temcumbuḍ s rxezrat-nnes yeffuden, ak tefras n uḥudri enni i xaf-s tessigwej tudart.» (p. 183).

Pourtant, la passion des autres fils de Hniyya de quitter le village, était la chose la plus terrible pour cette femme qui a tant souffert pour agrandir ses enfants jusqu’à qu’ils ont devenus des hommes. Même le village va être très triste suite au départ involontaire de la fidèle Hniyya : « Yewḍ-ed wass enni i di γa d-tuyur Hniyya. Tifras n dcar n Yefri yeγba day-sent wesqar. Refrug n yejḍaḍ, γenjen x tburjatin n taddart-nnes, iγennijen xeyqen. Marra enni tuγa tt-yesnen usin-d ad run ruyuret-nnes zi dcar. Ura d tfuct n wass enni teyr-ed maḥend akid-s temṣafaḍ ; axmi tuγa egwden ad assettun tarwa-nnes abrid n tdewra.» (p. 188).

« Tuyur Hniyya ak tarwa-nnes. Tezwa deg wayrar enni n wesqar yifraren senjj i tefras n dcar. Tuyur, tweddar di ragwaj n webrid enni azirar. Tweddar amen tweddar ca n tenfust, jar tefray n udellis n tudart yeccuren s tenfas. Tuyur, ak tuyuret-nnes, xesyen aṭṭaṣ n iṣefḍawen di dcar.» (p. 192).

La vie de Hniyya en ville était un enfer, c’est pourquoi qu’elle se sentait qu’elle est dans une prison, surtout que ses fils ne vont jamais tenter de visiter leur village natal. Néanmoins, cette femme ne résista pas à la nostalgie du dcar, et elle va rendre visite au lieu où elle a passé les meilleurs moments de sa vie. Mais, malheureusement tout est perdu, même sa maison c’est fondu au fil du temps. Hniyya été très touchée de voir tout cela :« Tudar Hniyya γar ij n weẓru, zeg yezra n tadart-nnes i yssarca rmessus n issegwussa yarr-itt d icarcar. Tecsi-d aẓru enni jar iḍewḍan-nnes issarjij mezri. Tecsi-t-id; axmi d-tkessi aseymi yetru, tesru-t s taqsuḥi n tudart d tḥaryaḍin n issegwussa. Sefyen-d iγezran n imeṭṭawen, zi tmuγri n Hniyya iyezmen; axmi tuγa tarezzu ad tεawed i weẓru enni; x reḥriq enni teddar zeg wami tuyur zi dcar; x marra iyezzumen n ridaret-nnes d yiẓẓifen n wesqar; x marra timedditin enni i di turja s tdewra.» (pp. 198-199).

Mais, ce qui est encore plus pire pour cette femme, c’est la découverte de la vente de sa terre, la terre des ancêtres par ses propres fils. Hniyya n’a rien comprit, et elle a beaucoup pleuré à cause de l’ingratitude des fils : « tgeεεed Hniyya x teεrurt senjj i yefri n tesrit n weẓru. Dini; mani tesra iwγedjuy itraγa-d xaf-s. Dini, mani iḥada reḥriq iyezzumen n wesqar-nnes. Tru dini; acnaw taseymit enni iweddaren. Tru; amen txarraṣ eg webrid enni azirar i tuyur ak tarwa-nnes zeg umezwar, di marra issegwusa enni n tamara i teddar maḥend ad ten-d tessemγar. Tru; axmi εemmarṣ war teqqis tarzugi n uweddar. Tru; manzi war d-as-ejjin tarwa-nnes, mγar ameṭṭa. Tru, rami tedwer tudart-nnes d iγzar n reḥriq; γar-s asenti. Maca, war γar-s bu aneggar. Tru; amen tseqsa ixf-nnes teqqar:
" Ma tuγa dini ca di tudart-inu, war d-asent-ewciγ i tarwa-ynu? Ma war d-asen wardiγ marra temẓi-ynu? Ma d-asen ewciγ reḥmu n iγadjen-inu? Mayemmi γa d irrin d nitni id-ayi γa d-iwardan reḥriq? Mayemmi d nitni i γa d-yezzenzen, min d-emesγen s buḥber n baba-tsen? Mayemmi d nitni i γa d-yaredren, marra min syedden inuba-nsen? »
(p. 200).

Dans la fin du roman, on découvre que Muḥemmadi, le fils immigré de Hniyya, ce n’est que lui qui a acheté cette terre, cependant il n’a jamais pu revoir sa mère pour la dernière fois à cause de sa maladie. Pour cette raison il a confié à sa fille la mission d’aller chercher Hniyya, pour lui dire la vérité.

En fin Hniyya a pu rencontrer cette fille qui la cherché, et qui va lui raconté tout, avant que Hniyya nous quitte pour toujours, mais sa mémoire restait vivante pour l’éternité dans chaque coins du village :
« Tuyur Hniyya zi tudart-nneγ i rebda. Maca, aqriq eni n rxezrat-nnes yiriwen, ad yeqqim rebda yeddar deg wurawen-nneγ yeffuden. Ad yeqqim rebda ezeddeγ, senjj i mkur asdar zeg ṣuḍar n dcar, senjj i mkur aqriq n waman itazren deg yeγzar, senjj i mkur axzar zi rxezrat n Tesrit n Weẓru i di nyermemen issegwussa n wesqar.»
(p. 203).


Conclusion :

Pour conclure, j’espère qu’au moins j’ai pu partager avec vous un peu de cette remarquable œuvre Amazighe, et j’espère bien que les militants (es) Amazighs - ou ceux qui se croient ainsi - lisent ce roman, et les autres écrits Amazighs, car malheureusement notre langue souffre beaucoup, pas seulement à cause des ennemis de la vie, mais de la rareté d’une vraie lectorat qui aiment lire en Tamazight : notre propre langue.

1- sorte de fête pour annoncer les fiançailles.

**************************

Abdel Mottaleb ZIZAOUI (chercheur –Oujda-)
Amazigh39@yahoo.fr

source : TAWISA.net
Revenir en haut Aller en bas
https://tamazight.forumactif.com
 
Livre : tasrit n wezru / la mariée du rocher
Revenir en haut 
Page 1 sur 1
 Sujets similaires
-
» Livre : JAR U JAR
» Livre : Cahrazad
» Livre : Regards sur le berbère
» Livre : Tribes of the Rif
» Livre : Ajd'id' n ucar

Permission de ce forum:Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Tamazight :: Culture et Civilisation :: Culture-
Sauter vers: